Stage en Apiapaati.

Afgelopen maandag was de dag van de revolutie dus dat betekende een vrije dag, deze konden we goed gebruiken na vorig weekend. Er bleken leuke dingen in de stad te zijn waar ik dan ook graag naar toe wilde. Na een rustige ochtend wilde ik mijn fiets pakken om weg te gaan, maar de schuur kreeg ik niet open! Ik heb altijd ruzie met de schuur dus ik haalde Sven en Noelle erbij, zij kregen de schuur ook niet open. Even rusten dan maar en later weer proberen. De hele dag is het niet gelukt… dus voor ons was de dag van de revolutie een dagje thuis zitten. Hierdoor heb ik wel aan school kunnen werken!

Woensdag had mijn mentor opeens een begrafenis waardoor ik alleen voor de klas stond. Van te voren had ik goed voorbereid en veel leuke spelletjes meegenomen. Zo kon ik elke les tot een feestje maken en als er tijd over was kon het ook nog. De ochtend ging goed maar al snel konden de leerlingen hun concentratie er niet bij houden. Ik besloot om het na de pauze aan te passen door actief en luisteren veel af te wisselen. Dit ging ook even goed en daarna niet meer. Want was het een dag! De leerlingen waren over het algemeen ongehoorzaam. Er was zelfs een leerling die zei; `Maar juf, u gaat me toch niet slaan.` De leerling heeft hier gelijk in, dus waarom zou je dan nog naar me luisteren… kortom een dag waarin ik helemaal gesloopt was, maar wel alle lessen heb kunnen geven.

Tijdens de trip van vorig weekend had ik Sven en Noelle dronken gevoerd zodat ze in zouden stemmen op een nieuwe trip dit weekend. Zo gezegd zo gedaan en dit weekend gingen we weer op trip. Om 7.45 stond de taxi voor de deur om ons op te halen. Een klein stukje verder haalde we de gids op, Fred en daarna konden we 4u lang zitten en op weg naar de boot. Aangekomen bij Atjoni (de plaats waar alle boten vandaan varen de binnenlanden in) moesten we wachten op de bestuurder van onze boot, hij had pauze… Suriname zou Suriname niet zijn als je niet alle tijd hebt en als je niet zou gaan eten. Dus hoppa; wij eten en wachten. Ruim 1,5u/2u later konden we eindelijk vertrekken. We zaten met z`n 4e en nog 2 andere in de boot. Het was verassend lekker weer en het was lekker om te varen. Je komt langs veel dorpjes (heidenen en christenen dorpjes) en ziet hoe belangrijk de rivier voor hun is. Elke dorpje heeft en trap naar de rivier en daar doen de vrouwen alles; afwas/schoonmaken/douchen/vis klaar maken; alles gebeurt bij de rivier. Na 4u lang zitten kwamen we met een houten kont aan bij Apiapaati. Dit is een eiland van de vader van Fred en zijn vader woont er met een van zijn 3 vrouwen (wat hier heel gewoon is) en 4 zoontjes, ook staan er 3 hutjes waar gasten in mogen slapen.
Het eiland is een groot speelparadijs voor de kids want ze kunnen alles doen en laten wat ze willen. Zo ook Fred die het een leuk idee vond om er een touw op te hangen zodat je het water in kon springen. Voor ons zorgde hij op dat moment voor veel vermaak. Het ging vaak fout en het duurde lang voordat het goed was. Ook werd er gebruik gemaakt van het hele eiland; de kettingzaag kwam er aan te pas, dik touw, dun touw, bomen en takken. Maar na een lange tijd hing het goed, en stond er een bankje zodat je er makkelijk in kon springen. Daarna werd er heerlijk voor ons gekookt en konden we zo aanschuiven. `s Avonds erg moe dus nog even gepraat en heerlijk naar de maan gekeken maar toch vroeg gaan slapen.
De volgende ochtend rond half 9 werden we wakker voor ontbijt om vervolgens met de boot een paar dorpjes verderop op te zoeken. De rivier is te vergelijken met een snelweg voor ons. Er gebeurt heel veel over die rivier en in de dorpen kun je alleen maar lopen. Aangekomen in het dorp moesten we wachten op de moeder. We werden vermaakt door vele kinderen die met van alles aan het spelen waren en door een grote papegaai. Toen de moeder van Fred er was konden we gaan lopen naar het kostgrondje waar casave planten stonden. Onderweg kwamen we langs een spinnenweb dat zo dik was dat je het met een hakmes open moest maken. Uiteindelijk kwam er een grote harige spin uit van ruim 10cm. De spin ging op het mes zitten en we mochten het mes vast houden. Eerst wilde ik niet maar ook deze kans krijg je 1 keer dus als een boer met kiespijn heb ik het mes vast gehouden! Maar och, wat was ik weer trots op mezelf! De weg naar het kostgrondje was nog best een eindje lopen en kwamen weer veel dingen tegen. Ongelofelijk dat de bewoners het op blote voeten doen! Aangekomen bij het grondje moesten we de casave uit de grond trekken; wat een klus nog en dan te bedenken dat een vrouw van ruim 60 dit alleen doet… het was een erg grote plant met erg veel wortels. Bij het hutje op het grondje hebben we de casaves geschild en konden we even uitrusten, want het was weer erg warm. De vrouw nam daarna de grote bak met alle zware casaves mee op haar hoofd en wij gingen verder naar de ananasberg. De ananasberg was erg stijl en van steen. Na een klim stonden we bovenaan en was het uitzicht weer erg mooi! En moesten we natuurlijk ananas van de ananasberg eten! Na even uitrusten en smikkelen van een erg sappige ananas gingen we naar beneden om terug te gaan naar het dorpje. De terugweg ging een stuk sneller zonder overal te stoppen. In het dorpje moesten we de casave raspen. Ook de rasp was gemaakt van kosteloos materiaal (een plank en een blik opgesneden met gaten erin). Het raspen moest natuurlijk wel in traditionele kleding gebeuren. Vervolgens naar ons eigen eiland en werd er weer heerlijk voor ons gekookt terwijl wij ons aan het opfrissen waren in de rivier.
`s Avonds gingen we op kaaimannen jacht, aangezien het water hoog was zou het moeilijk worden. We hebben er 2 gezien waarvan 1 bijna te pakken gehad maar het wilde niet lukken om het te vangen. Toch wel een beetje teleurgesteld gingen we slapen die avond.
De volgende dag moesten we het proces afmaken van de casave. Het had die hele nacht gedroogd boven vuur en nu moesten wij het stampen om vervolgens broden van te maken. In een hutje was het vuur al klaar en de moeder al begonnen met een deel. In het hutje waren veel mensen van het dorp om te kijken wat er gebeurde, ook kwamen er mensen langs om spullen te verkopen; dus dat we natuurlijk ook gedaan! De casave broden smaakte heerlijk. Met de boot nog even wat verderop kijken bij een school in het binnenland (armoede!) en de ziektepost, waar niemand was…
Daarna was het weer tijd voor verkoeling; we gingen naar een waterval. Hier konden we weer helemaal kind zijn; lekker in het water liggen, een natuurlijke glijbaan en springen van de kant; heerlijk! Genieten van het water en de zon, en ondertussen veel krabben! Ik was de vorige avond in het dorpje helemaal lek gestoken door een soort van knutten, heel klein en heel irritant. Het jeukt nog erger en langer dan muggen, nu (maandag) heb ik er nog steeds verschrikkelijke last van!). Na de verkoeling op weg naar het eiland kwamen we weer een leuke beestje tegen; hagedis, en ook die moest gevangen worden om mee op de foto te gaan. Alleen het beestje zelf wilde niet waardoor hij spartelde en zijn staart afbrak. Zijn staart ging nog zeker 3 minuten door met bewegen! Einde van de middag lekker uitrusten in de zon en daarna met een goedgevulde maag zouden we weer op kaaimannentocht gaan; alleen het regende. Wel hoorde we dat er aan de overkant iemand was overleden. We gingen daar naar toe om te kijken, het voelde heel vreemd om iemand anders rouwproces in te lopen. Gelukkig vonden de mensen dat daar niet zo. Hier vieren ze feest omdat diegene geleefd heeft. Ook moeten de bewoners van het dorp de hele nacht wakker blijven en ligt het lijk met een doekje over zich heen, zichtbaar voor iedereen. Heel vreemd. Maar het was een zaterdag en daardoor waren er veel mensen naar de stad en was het rustig in het dorp waardoor we besloten onze kaaimannentocht voort te zetten. Helaas ook die avond wel 1 gezien maar geen gevangen. Vandaar dat er werd besloten vissen te vangen. Dit lukte gelukkig wel! Na veel vis gevangen en gegeten te hebben gingen we slapen.
Zondag was weer een dag terug reizen, om 11u vertrokken we uiteindelijk met nog een 6-tal andere toeristen. Zij hadden een man van 80 bij zich en die trok het niet om zo lang stil te zitten waardoor we na 1,5u moesten stoppen om te lunchen. Wij lunchte niet mee en wachten braaf. Na 2u lunch konden we eindelijk verder naar een volgend dorpje om het 6-tal af te zetten bij hun nieuwe slaapplek. Vervolgens konden we weer aan 1 stuk door naar het Atjoni om daar met de auto terug naar Paramaribo te gaan. We kwamen om 9u `s avonds thuis. Ergens eten en slapen!

En morgen komt Mama al... Wauw! wat gaat de tijd snel! Op naar nog meer leuke avonturen.